Hayallerim ve Ben - 10. Bölüm

saol cnm ^^

saol knkk *.*

Çook güzel +2

Süpeeerr!!!! +1 Devaaaaamm

teşekkür ederim ^^
haha xD

çok tşeekkür ederim (:
smyy ben bunu ldye de koyuyodum xD

saol knkkkk

tmm knk kızmaa *.*
ok bikaç yorum sonra 5. ve 6. bölümler *.*

siz yeter ki isteyin ^^ bir de o bölümde en çok neyi sevdiğinizi&sevmediğinizi söylerseniz seviniirm ^^ tüm krkterler ortaya çıksın dağlım yapıcam ^^

5. Bölüm

"Ta daa!!!!" dedi bir ses. Gözümü açtım ve o çocuğun beni getirdiği yerdeydim. Karşımda da o vardı. Elinde bir kağıt vardı. Üstünde ise bir kız ve bir erkeğin öpüştüğü bir resim vardı. "Bak bu kız İnci, erkek olan da benim. İşte hep bunu gerçekleştirmek istemişimdir. Senin de fikrini almak istiyorum." Bu sefer daha da kötü olmuştum. Neden hiçbir zaman sevdiğime kavuşamıyordum? Neden hep "İnci" gibi kızlar onları kapıyordu? Demek adı İnci'ymiş. Yüzü adı gibi olabilir ama içi değil! Kendini beğenmişin teki! Sanki prenses hazretleri! Farkında olmadan bozulmuş bir şekilde cevap verdim. "Güzel olmuş..." Alaycı bir biçimde güldü. Bu gülüşten nefret ediyordum! Ondan da! Herkesten! Her şeyden! "Resmi kastetmiyorum! Sence ona açılayım mı?" Hiçbir şeyi düşünemeyecek kadar üzgündüm. "Sen bilirsin..." diyebildim sadece. "Ben üşüdüm gidelim mi?" Şaşırmıştı. Hava 29 dereceydi ama ben üşüyordum. "Gizem iyi misin? Hava 29 derece!" Biraz düşündüm ve cevap verdim. Nasıl olsa o beni tanıyordu. "Beni bilmez misin? Çok üşügeçimdir." Tekrar alaycı bir şekilde güldü. Bir daha o şekilde gülerse kafasını parçalayacaktım! "Doğru. Hadi gidelim." Tekrar gülümsedi. O gülümseyişi görünce resmen eriyordum ve tüm nefretim geçiyordu. Yolda yürürken omzunu koluma attı. Ondan çok hoşlanıyordum ama o bana sadece, "arkadaşça" davranıyordu. Hatta bir arkadaştan daha da yakın. Ama kesinlikle sevgili olarak değil...

Sonunda eve vardık. "Ben biraz odaya çekilip düşüneceğim. Hiç yardımcı olmadın ama sağol yine de." Bu sefer daha normal bir şekilde güldü. O gittikten sonra ben de gitarların olduğu yerle salonun birleştiği mermere oturdum. Düşüncelere daldım. Nasıl hiçbir erkeği elde edemediğimi düşündüm. Tam hayalimdeki erkeğin nasıl biri olacağını düşünürken bir ses ile kendime geldim. Ve o sesi duyar duymaz tüm sinirler içime doldu. "Ne yapıyorsun bur'da? Bir şey mi oldu? Kara kara ne düşünüyorsun?" İnci denen o gıcık kız gelip yanıma oturdu. Ona ne ya?! "Sabah Barış ile birlikte gittiğinizi duydum. Ne oldu? Bir şey mi yaptı? Gidip döveyim mi?" Barış mı? Adı Barış mıymış? Çok güzel bir isim... Peki bu İnci neden bana yakın davranıyordu? "Ne oldu kızım anlatsana!" Sesi hala soğuktu ama çok yakındı. "Bir şey olmadı. Biraz yorgunum sadece." Yüzünde bir gülümseme belirdi. "Ha anladım! Senin canın sıkılıyor ve kimse seni takmıyor! Tamam söz bugün tüm kızlar toplanıp bugün seni alışverişe götüreceğiz!" Neden böyle davranıyordu? Daha geçen gün çok soğuktu. "Hayır sağol istemiyorum..." Yüzünü buruşturdu. Hala asilliğini ve sesinin soğukluğunu koruyordu ama iyi davranıyordu. "Sana gerçekten bir şey olmuş! Ateşin falan mı var?" Elini alnıma koyup ateşime baktı. Elini çektim ve bağırarak cevap verdim. "Beni rahat bırak!" Kalkıp odaya gittim. Birden gördüm ki yanlışlıkla erkeklerin odasına gelmişim. Bu odaya ilk defa giriyordum. "Hey Gizem ne oldu? Bir şeyini mi kaybettin?" İki tane erkek vardı. Konuşan sarışın ve mavi gözlüydü. Saç rengi aynı Dylan Sprouse'ınki gibiydi. Hoş bir çocuğa benziyordu ama aşık olabileceğim şekilde değildi. O da bana çok iyi davranıyordu. Diğeri ise esmerdi. O henüz konuşmamıştı. "Dilini mi yuttun kızım?" Bu sefer esmer olan konuştu. Aynen Betül'e baktığım gibi onlara da boş boş bakmıştım.

"Aaa hiç şey... Sadece şey için gelmiştim..." Sarışın olan hemen atladı. "Ne? Kahvaltı mı hazır yoksa? Yaşasıın!!!!" Yatakların üstünden zıplayarak mutfağa doğru ilerledi. "Ah bu Selim'in açgözlülüğü ne olacak böyle?" Esmer olan konuştu. Onun gözü renkli değildi. Kahverengiydi bu yüzden rahatlamıştım. Bu evdekilerin yarısından çoğu renkli gözlüydü! "Ah evet ben ona gidip bir bakayım!" Mutfağa gittim. Mutfak ve salon birleşikti. İnci bir koltukta oturup dergi okuyordu. Selim ise cips yiyordu. Benim geldiğimi gördü ve bana kötü kötü bakmaya başladı. Cidden çok komik duruyordu. "Yalancı! Kahvaltı falan hazır değil!" Sıkıntılı bir şekilde cevap verecektim ancak bu eve biraz olsun alışmaya karar verdim. İyi insanlara benziyorlardı. "Ben kahvaltı hazır demedim ki sen kendin atladın!" diyerek güldüm. İnci geçen günkünden daha da suratsızdı. Ufak bir teori geliştirmiştim: Ben kötü davrandığım zamanlar o da bana kötü davranıyordu. Gidip Selim'in ayaklarını düzelttim ve onu yatar bir halden oturur bir hale soktum. Daha sonra yanına oturdum. O cipsini yiyip televizyonunu izlerken ben düşüncelere daldım. İnci aslında yapısı gereğince haklı olabilirdi. Her insan bir olmaz. Ben kötü davrandığım zamanlar o da belli ki kötü davranıyordu. Çünkü bu sabah çok iyiydi. Daha sonra yüzümü yıkamaya karar verdim ve lavabonun yerini aramaya koyuldum. Ev fazla büyük değildi o yüzden rahatça bulabilirdim. Koridorun ordan geçiyordum ve ani bir şey oldu. "Aaaaaah!"




6. Bölüm


Biriyle çarpışmıştım. Kafamı kaldırıp yüzüne baktığımda sanki bu dünyada değilmişim gibi hissettim. Gözleri gerçek olamayacak derecede mükemmel bir yeşildi! Saçları ise bambaşka bir güzellikteydi. Bir civcivi andırıyordu. O sarı saçlar ve o yeşil gözler birbirini mükemmel bir şekilde tamamlıyordu. Yüzü ise apayrıydı! Yüzü hepsinden mükemmeldi! Onu görür görmez Barış'ın varlığını bile unutmuştum. "Önüne baksana be bücür!" Sesi ise insanları başka bir dünyaya götürüyordu. İnsana ninni gibi geliyordu. Her ne kadar mükemmel bir sesi olsa da bu lafın altında kalamazdım! Ama boğazım düğümlenmişti ve hiçbir şey söyleyememiştim. O yüzü asla unutamazdım! Onu şimdilik boş verip lavaboya gitmeye karar verdim. Elimi yüzümü yıkadım. Suyun serinliği bana canlılık katmıştı. İnci'den özür dilemeliydim. Evet bunu yapmalıydım! Gidip onunla konuşacaktım. Salona doğru ilerledim ve bunu yaparken daha önce hiç fark etmediğim bir şey dikkatimi çekti. Evin duvarları ve yerleri çok sadeydi. Bunu daha sonra ev arkadaşlarımla konuşmalıydım. Sonunda salona vardım. Tüm cesaretimi toplayarak prenses görünümlü Bayan Asil'in yanına gittim. Derin bir nefes aldım ve konuşmaya başladım. "İnci, bir dakika konuşabilir miyiz?" Elindeki derginin sayfalarının arasına parmağını koydu ve soğuk bir şekilde cevap verdi. "Ne konuşacağız?" Bu ses tonuna sinir oluyordum ama sakin olmalıydım. "Tuvalette konuşalım." Ayağa kalktı ve beraber tuvalete gittik. "Açık konuşacağım!" dedim. Bunu söylerken yüzüne dikkatlice bakıyordum, o da bana bakıyordu. ve bir şey fark ettim. Demin çarpıştığım çocukla yüzleri çok benziyordu! İnci daha önce bir kardeşi olduğundan bahsetmişti sanırım bahsettiği oydu! Bence hala OKS'den çıkamamış gibi bir hali vardı. "Sana son günlerde biraz soğuk davrandığımın farkındayım. Ama bunun iki nedeni var. Birincisi sen de bana soğuk davranıyorsun. Sanki bir prensessin ve asil bir soydan geliyorsun! Ve ikincisi de başta Barış'tan hoşlanmıştım. Ve seni kıskandım. Ama artık ondan hoşlanmıyorum." Yüzüme sanki karşısında bir uzaylı varmış gibi bakıyordu. "Sen kimsin?" Ne demek sen kimsin? Asıl sen kimsin?! Hayatıma birden girdin ve seni tanımıyorum! Hiçbirinizi hatta. "Ben Gizem'im..." Kafasını salladı. "Hayır değilsin! Kesinlikle Gizem olamazsın! Çünkü evet ben bir prensesim! Asil bir soydan geliyorum. Bunu biliyorsun! Barış'ın beni sevdiğini ve benim de onu sevdiğimi biliyorsun! Yani gerçek Gizem bunları biliyor! Ve asıl sen çok garip davrandığın için ben sana öyle davranıyordum! Son günlerde çok garipsin ve bir şeylerden şüphelendim!"

Ses tonu o kadar nefret doluydu ki korkmuştum. Bir sürü şey söylüyordu ama benim kafam çok karışmıştı ve hiçbir şey anlamıyordum. "Hayır dur bak! Neler olduğunu hiç anlamıyorum! Sizi de tanımıyorum! Tek hatırladığım kötü bir şekilde düştüm ve sonra kendimi bir ödül töreninde buldum. Her gözümü kapattığımda bir hastane ve burası arasında geliş gidiş yaşıyorum! Hastanede annem diye bahsi geçen kadın, bir hemşire ve bir doktor var. Burada ise siz varsınız. Hastanede söylendiğine göre hafızamı kaybetmişim. Hiçbir şeyden haberim yok!" Nefes nefese kalmıştım. Yüzüme garip garip bakıyordu. "Gizem sen iyi değilsin! Annen şu an evde. Ve biz de bir müzik grubu olarak bu eve taşındık sürekli birlikte beraber olmak için! Ve sen uzun bir süredir ailenin evinde kalmıyorsun! Ayrıca kuzenlerini ve arkadaşlarını mı tanımıyorsun?" Kuzen mi? İyi de benim bu kadar çok kuzenim yok ki? "Hayır gerçekten sizi tanımıyorum!" Lafı geçiştirmeye çalıştı. Ama bu önemli bir konuydu! "Peki peki araştıracağım bu konuyu. Ama bundan kimseye bahsetme çünkü seni deli zannederler!"

Lavabodan çıktık ve tekrar salona gittik. Selim hemen atladı. "Ne oldu ne konuştunuz?!" Bu Selim saf bir çocuğa benziyordu. "Hiç, mezuniyette ne makyajı yapayım diye sordum İnci'ye." dedim. "Ay! Tamam tamam sormadım farz edin!" Gülmemek elde değildi. Demin çarpıştığım çocuk herkesten ayrı bir yerde oturup dergi okuyordu. Gerçekten çok sevimliydi. Duruşları, seslerinin tonu, yüzleri İnci'yle çok benziyordu! Birden gözlerini benim olduğum tarafa doğru kaldırdı. O gözlere bakmaktan kendimi alıkoyamamıştım. Birden herkes yerinden fırladı. O'nun dışında...

Voooov süpeeeerrrr
Harikaa!!!

tşk ederim ^^